مظفر اقبال در این سخنرانی بنا دارد به مساله «ارتباط میان علم و اسلام» بپردازد و ایده‌اش را درباره چگونگی امکان علم اسلامی طرح کند. برای نیل به این منظور، او ابتدا از دین‌باری علم پرسش می‌کند؛ اینکه آیا علم، دین‌بار است یا علم، تنها علم است؟ اهمیت این پرسش از آن رو است که تلاش دارد «نظریه تعارض» را در گفتمان رابطه علم و دین به چالش بکشد.
این اندیشمند پاکستانی به‌طور مبنایی معتقد است که گفتمان «رابطه علم و دین» در بستر تاریخ مسیحیت صورت یافته و در ادامه، چارچوب این گفتمان به تمامی از مسیحیت به سایر ادیان منتقل شده است.
بنا به تقریر اقبال، از زمان گالیلئو گالیله، دانشمند ایتالیایی، به آرامی روندی برای فهم رابطه علم و دین در اروپا شکل گرفت که در قرن۱۹ با طرح نظریه فرگشت چارلز داروین، زیست‌شناس انگلیسی، به جنبشی اساسی بدل گشت. رخدادی که در اواخر قرن بیستم، در جغرافیای اسلامی، به شکل‌گیری جنبش اسلامی‌سازی دانش هم منجر شد.
او با اشاره به محاکمه معروف گالیله از سوی متولیان کلیسا، اروپا را دارای تاریخ به‌خصوصی در تقابل میان علم و مسیحیت می‌داند. از این رو اولین مدل اندیشمندان اروپایی برای بحث از رابطه علم و دین، «نظریه تعارض» بوده که توسط جان ویلیام دراپر، شیمی‌دان انگلیسی، مطرح شد. به‌این‌ترتیب دیدگاهی سکولار شکل گرفت که اعلام کرد در علم، دینی وجود ندارد.
اقبال در سخنرانی خود با رد این نظریه، علم را پروژه‌ای دارای لایه‌های سیاسی، اقتصادی و جامعه شناختی توصیف می‌کند که در دل ساختار تمدنی خود محقق می‌شود و بر همین اساس، رابطه علم و اسلام را تبیین می‌کند.
برای دسترسی و مشاهده این ویدئو می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.