وقتی نام غرب وحشی به پیش می آید، ذهن همه ما به یاد اسب های وحشی آن می افتد. اما اصل و نسب و دودمان آن ها همیشه به این شکل امروزی نبوده است. اسب ها از حدود ۵۰ میلیون سال تا ۱۱ هزار سال قبل که به دلایل نامعلومی منقرض شدند، در آمریکا زندگی می کرده اند.
فسیل هایی چند میلیون ساله از گونه های قدیمی و اجداد عکس ها و همچنین از اسب های امروزی در بسیاری از مناطق آمریکا از جمله وایومینگ (Wyoming) و آیداهو (Idaho) کشف شده اند. اروپایی ها اسب های اهلی شده را طی قرن های ۱۵ و ۱۶ میلادی به این قاره وارد کرده اند.
هرچند امروزه از یوتا به عنوان ایالتی بسیار خشک و بی آب و علف یاد می شود، ولی بیشتر این منطقه تا حدود ۱۴۰۰۰ سال پیش زیر آب مدفون بوده است. از حدود ۵۰۰ میلیون سال قبل، در یاچه بونویله (Bonneville) کل ایالت یوتا و بخش هایی از آیداهو و نوادا (Nevada) را به ارتفاع نزدیک به ۱۰۰۰ پا زیر آب برده بود که در اثر یک سری تغییرات آب و هوایی شدید رفته رفته از عمق آن کاسته شد. امروزه در یاچه نمک بسیار بزرگ این منطقه، یادگاریست از دریاچه بزرگ Bonneville در آن زمان.
لورا (Laura) و بریدر هیل (Bridger Hill) در سپتامبر سال ۲۰۱۷ در حیاط خانه خود در شهر لاهی (Lehi) در یوتا، اسکلت موجودی را کشف کردند که در درجه اول فکر کردند مربوط به یک گاو است. کارگرانی که مشغول بازسازی حیاط بودند ناگهان از تعجب فریاد زدند. استخوان های آن در عمق هفت پایی از سطح زمین در میان توده ای از خاک رس و ماسه سالم مانده بودند.
هیل در ابتدا گمان کرد که این اسکلت بزرگ مربوط به یک گاو بزرگ جسه است. چراکه در آن منطقه گاوهای زیادی در زمین های کشاورزی برای سال ها می چریده اند. در طی ماه ها، این استخوان ها در هوای آزاد به حال خود رها شده بودند و به عنوان وسیله بازی برای کودکان کنجکاو و البته سوء استفاده کارگران به زمین افتاده بودند.
اما در نهایت، هیل این استخوان ها را به همسایه خود، که به نظر می رسد یک استاد زمین شناسی در دانشگاه بریگهام (Brigham Yong University) است، نشان داد. او به خانواده هیلز گفت که این استخوان ها مربوط به دوره چهارم زمین شناسی (Pleistocene) است. بعد از این ماجرا، هیلز اسکلت این اسب وحشی ۱۶۰۰۰ ساله را به موزه حیات باستانی (Museum of Ancient Life) لاهه تقدیم کرد.
ریک هانتر (Rick Hunter)، یکی از دیرینه شناسان موزه است که مطالعات گسترده ای درباره این استخوان ها انجام داده. او در اینباره گفت که استخوان های این اسب وحشی به خوبی سالم مانده اند و این نشان از این دارد که این اسب خیلی زود پس از مرگش زیر خاک دفن شده است. هانتر حدس می زند که ممکن است این اسب در حال فرار از یک جانور شکارچی بوده یا در یک رودخانه افتاده و در نهایت درون دریاچه فرو رفته است. و از آنجایی که این استخوان ها در بستر یک دریاچه مدفون شده اند، هزاران سال سالم باقی مانده اند.
هانتر از سایتی که اسب در آن کشف شد دیدن کرد و با حرف های بی نظیر خودش درباره فسیل ها، جانور شناسی و استخوان های قدیمی، کودکان این ناحیه را مسحور خودش کرد. او در مصاحبه با خبرنگاران اعلام کرد که جنسیت این اسب وحشی هنوز مشخص نشده است اما با توجه به مطالعاتی که بر روی ستون فقرات این حیوان صورت گرفت، مشخص شد که سن زیادی داشته است. همچنین استخوان مچ پای این حیوان دارای علائم خراش و شکستگی بود. این اسب از یک اسب مدرن و امروزی مکی کوتاه تر و البته پهن تر و قوی تر بوده است. شاید همانند یک اسب کوتاه قامت Shetland. جمجمه این حیوان به وسیله کارگران شکسته و خرد شده بود.
منطقه بایر و خشک یوتا، محلیست که فسیل های حیرت انگیز زیادی از موجوداتی مانند دایناسورها، ببرهای تیز دندان، فیل های بزرگ جسه و ماموت ها در آن کشف شده است. در بسیاری از مناطق یوتا رد پاهای سالمی از دایناسور ها برجای مانده است. در اینجا معدنی وجود دارد که گردشگران می توانند در آن هزاران استخوان باستانی را مشاهده کنند.
موزه حیات باستانی خود دارای ۶۰ اسکلت کامل و سالم از دایناسورها، منطقه حفاری آن ها و یک آزمایشگاه دیرینه شناسی مجهز است. جایی که دیرینه شناسان بسیاری در حال انجام مطالعات گسترده بر روی استخوان های اکتشافی هستند.
تعداد کسانی که در حیات خانه شان استخوان های ۱۶۰۰۰ ساله پیدا کنند، زیاد نیست! این اسب به افتخار خانواده هیل، اسب هیل نامیده شد. لورا هیل در گفت و گویی که با خبرنگاران روزنامه نیویورک تایمز داشت با خوشحالی گفت: «حالا همه کودکان این منطقه آرزئ دارند در آینده دیرینه شناس شوند».
منبع: thevintagenews.com