به گزارش شبکه علمی ثریا، احتمال ریختن کافور در غذا و ترس از اثرات منفی آن، سال‌به‌سال و نسل‌به‌نسل به دانشجویان دوره‌های بعد هم انتقال پیدا کرد.
ال‌هاست که در فضای دانشگاهی درباره آن حرف می‌زنند و سال‌هاست که مسئولان کل ماجرا را رد می‌کنند؛ داستان کافور به قرن چهارم هجری و نظریات ابن‌سینا، پزشک نامدار ایرانی برمی‌گردد که معتقد بود اگر کافور را با گلاب مخلوط کنند و ببویند میل جنسی کم می‌شود و اگر آن را بنوشند این اثر بیشتر می‌شود.
این‌روزها اما این بحث کافور در دانشگاه‌ها تا اندازه‌ای فروکش کرده است؛ از یک طرف پزشکان و داروسازان با قطعیت از تأثیر منفی کافور بر سلامت جسم سخن می‌گویند و از طرف دیگر استفاده از غذاهای دانشگاه کاهش پیدا کرده است یا این‌که قیمت غذای سلف به‌حدی بالا رفته که تفاوت چندانی با غذای بیرون ندارد.
«علی فاطمی»، داروساز و عضو هیأت‌مدیره انجمن داروسازان ایران می‌گوید که بعید است الان در دانشگاه یا پادگانی از این ماده به‌عنوان کاهش‌دهنده میل جنسی استفاده شود و معتقد است در هیچ دارویی از کافور به‌عنوان کاهش‌دهنده میل جنسی استفاده نمی‌شود. او از مطرح‌بودن این بحث در دوران دانشجویی خود سخن می‌گوید: «در دوره ما هم، در سربازی و دوران دانشجویی، همین بحث مطرح بود ولی همه، هم دانشگاه و پادگان تکذیب می‌کردند و هیچ‌وقت هم استفاده از آن اثبات نشد هرچند همیشه این شایعه وجود داشت.»
نایب‌رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی هم از تایید نشدن این شایعات سخن می‌گوید و معتقد است که هر افزودنی به غذا قطعا اثرات دیگری هم دارد و نمی‌شود این آثار سوء را نادیده گرفت. «مرتضی خاتمی» می‌گوید که این شایعات از دوران دانشجویی خودش تا به امروز وجود داشته است.
آن‌طور که این عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی می‌گوید، در این کمیسیون هیچ‌وقت بحثی درباره کافور مطرح نشده است: «در جلسات کمیسیون که هیچ وقت این موضوع بحث نشده است و همین‌طور که گفتم مسئولان هم می‌گویند که از کافور در غذا استفاده نمی‌شود.
الان مشکلات دانشجویان بیشتر از گذشته است و در این دوره و زمانه به کافور نیاز نیست.» او می‌گوید که بعضی از این بحث‌ها، همواره جنبه بذله‌گویی داشته و حتی خود افراد مطرح‌کننده هم چندان اعتقادی به آن ندارند: «من بعید می‌دانم همچین چیزی باشد. ممکن است بگویند امکان دارد یک غذا بر روی رفتار اجتماعی تأثیر بگذارد، درحالی‌که من فکر می‌کنم استانداردهای حاکم بر آثار تغذیه غلبه دارد. شخصیت‌های آدم‌ها قوی‌تر از این موارد است. در استاندارد غذاهای دانشجویی و پادگان چنین چیزی تعریف نشده است، چون هر ماده‌ای اثرات دیگری هم دارد، بنابراین من به چنین نتیجه‌ای رسیدم و فکر می‌کنم شایعه‌ای بیش نیست که در محافل دانشجویی مطرح است. همچین چیزی ما نشنیدیم و در آن محیط‌ها شاید به دلیل بذله‌گویی همواره مطرح است، ولی هیچ‌گاه چنین چیزی تایید نشده است.»
منبع: شهروند