اگر چه با تلاش‌های صورت گرفته در دو دهه اخیر حفره یادشده کوچک‌تر شده، اما این مساله بدان معنا نیست که تأثیرات مخرب زیست محیطی این پدیده هم قابل جبران بوده و برطرف شده اند.
حفره یادشده باعث تشعشعات اضافی و بیش از اشعه ماورا بنفش بر روی زمین شده و این مساله هم باعث تغییرات نگران کننده‌ای در کره زمین شده که از جمله آنها می‌توان به گرم شدن دمای اقیانوس‌ها، در معرض انقراض قرار گرفتن برخی گونه‌های گیاهی و جانوری و نیز به هم ریختگی آب و هوایی در نقاط مختلف کره زمین اشاره کرد.
بزرگی حفره لایه اوزون در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی یک نگرانی جدی بود و به بحرانی زیست محیطی مبدل شد. این لایه حفاظتی در بخش فوقانی جو زمین قرار دارد و بخش زیادی از اشعه ماورا بنفش خطرناک خورشید را به فضا بازمی گرداند. نابودی لایه اوزون حیات در کره زمین را غیرممکن می‌کند. اولین بار دانشمندان در اواسط دهه ۸۰ میلادی متوجه ایجاد حفره‌ای در این لایه بر فراز قطب جنوب شدند.
عامل اصلی این مساله موادی شیمیایی از خانواده کلروفلوئوروکربن ها بودند که اغلب در دستگاه‌های سردکننده و برای ساخت اسپری‌ها به کار می‌رفتند. ممنوع شدن استفاده از این ماده به تدریج شکاف یادشده را کوچک‌تر کرد.
اما بعد از گذشت سه دهه اثرات این تخریب هنوز باقی است و محققان هیأت ارزیابی اثرات زیست محیطی سازمان ملل بر این باورند که نوسان‌های شدید آب و هوایی در قطب جنوب و آب شدن سریع یخ‌های این بخش از جهان به همین علت رخ می‌دهد. نوسان‌های مذکور باعث تغییر الگوهای بارش باران، جریان‌های آب اقیانوسی و گرم شدن دمای اقیانوس‌ها شده و این تغییرات در آینده نزدیک سرتاسر استرالیا، نیوزلند، قطب جنوب، آفریقای جنوبی و آفریقا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
منبع: خبرگزاری مهر