به گزارش ثریا علی‌اصغر شمیم، نویسنده کتاب معروف «ایران در دوره سلطنت قاجار»، درباره مظفرالدین شاه می‌نویسد: «تاریخ او را فردی ساده‌لوح، سهل‌القبول، متلون‌المزاج، مسخره و مضحکه‌پسند به خلوت می‌شناسد که از لحاظ فکر، کودکی سالخورده بیش نبود. در دوره او امور سلطنت با میل عمله‌جات خلوت با وزرای خودغرض اداره می‌شد. خلوتیان پادشاه گویا از پست‌فطرتان و پست‌نژادان و بی‌تربیت و بداخلاقان انتخاب شده بودند. از این رو وضع دربار ملاعبه بود. پادشاه شخصاً با آن همه تعلیم و تربیت دارای هیچ علم نبود و از اطلاعات سیاسی و تاریخی و ... که لازمه جهانداری است، بی‌بهره بود و از این رو، مآل‌بینی و عاقبت‌اندیشی، حتی برای خود و اخلاف خویش، هم به خاطرش خطور نمی‌کرد.» عمله‌خلوت، گروهی چاپلوس بودند که با چرب‌زبانی اطراف شاه را می‌گرفتند؛ وظیفه آن‌ها مدح زبانی شاه را گفتن و فراهم آوردن اسباب عیش و عشرت او بود. البته این همراهی با نفسانیات شاه، برای آن‌ها ثمره‌های مادی فراوانی داشت؛ به غیر از ثروتی که با دزدی از بودجه دربار به دست می‌آوردند، عمله‌جات خلوت، کارچاق‌کن‌های حرفه‌ای بودند که با یک اشاره آن‌ها، قاتل سفاک از دام دار می‌جست و مظلوم بی‌گناه در تنگنای سیاهچال‌های مخوف گرفتار می‌شد. در قاب تاریخ امروز، تصویری از مظفرالدین‌شاه را در سفر فرنگ می‌بینید؛ در حالی که عمله‌جات خلوت دور او را گرفته‌اند. عکس مربوط به سال ۱۹۰۲ (۱۲۸۱ هـ. ش)، حدود چهار سال قبل از انقلاب مشروطیت است. هزینه‌ای که اطرافیان چاپلوس، بی‌پروا و مفت‌خور مظفرالدین‌شاه به جامعه تحمیل می‌کردند، سرانجام صبر مردم را لبریز کرد و انقلابی سراسری به راه انداخت؛ انقلابی که هدفش محدود کردن قدرت سلطنت بود.
منبع: خراسان