در روند تجاریسازی باید به این مسئله دقیق شد که علیرغم وجود برخی قوانین مشترک، نسخه واجدی برای استارتاپها وجود ندارد. هر تیم باید با توجه به ظرفیت‌ها و دارایی‌های معنوی و مادی خود یک مسیر مشخص مختص به خود را طی کند.
برای نمونه استارتاپی که ایده و طرحش بر اساس محصول و خدمتی است که جامعه نیازی به آن حس نکرده است، مسیری بسیار متفاوت در پیش دارد. برخی محصولات استارتاپی هستند که مبتکرانه هستند و قبلاً وجود نداشته‌اند، چون وجود نداشته‌اند، جامعه به آنها احساس نیاز نمی‌کند، بدین جهت باید اول نیاز را به وجود آورد و بعد ان محصول را فروخت.
برای مثال یک محصول فانتزی شامل اکسسوری‌های مختلف به شکل حروف لاتین هستند و حالت درخشنده و قابل تغییر دارند، اختراع یک مبتکر در این حوزه است. او با معرفی محصولش همزمان نیاز را نیز به وجود می‌آورد.
تجاریسازی لزوماً به معنای جذب سرمایه برای تولید نیست، برخی اوقات می‌توان امکانات تولید را به جای سرمایه جذب کرد. یک استارتاپ می‌تواند با دعوت از کارخانه تولیدی، رضایت وی را برای تولید محصول در کارخانه به جای سرمایه‌گذاری جلب کند، این روش بسیار راحت‌تر و سریع‌تر از جذب سرمایه و ایجاد یک کارخانه مستقل است.
استارتاپها باید دقت داشته باشند که ارتقای محصولات موجود بسیاری اوقات می‌تواند بسیار بهتر از ایجاد یک محصول کاملاً جدید است.
اگر تیم‌های دانشی، یک محصول را که بازار با آن آشنا است را با استفاده از تکنولوژی ارتقاء دهد، با استقبال بیشتری مواجه می‌شود تا آنکه بخواهد یک محصول کاملاً ناآشنا را وارد بازار کند.
ایده‌های که امکان فروش و ارائه آنها از طریق فجازی وجود ندارد، احتمال ضعیف‌تری وجود دارد که بتوان آنها را سمت تجاریسازی سوق داد.
تجاری کردن محصول یعنی آنکه یک نمونه آزمایشگاهی وجود دارد و شما در پی تولید انبوه آن هستید، برای این موضوع حتماً باید یک محصول و نمونه ساخت تا تولید کننده و سرمایه گذار فرشته را دعوت کرد تا از این نمونه هزاران نمونه برای فروش بسازد
وقتی ایده تنها در ذهن شما وجود دارد، احتمال کمی وجود دارد که بتوان ان را تجاریسازی کرد.