به گزارش ثریا فضاپیمای «نیوهورایزنز»(New Horizons) به مدت ۱۷ سال با سرعتی بی‌سابقه در منظومه شمسی حرکت کرده است. این فضاپیما که در سال ۲۰۰۶ پرتاب شد، در ژوئیه ۲۰۱۵ از کنار پلوتو عبور کرد و اولین تصاویر نزدیک را از این سیاره و قمر آن به نمایش گذاشت. نیوهورایزنز در سال ۲۰۱۹، «آلتیما ثولی»(Arrokoth) را شناسایی کرد که یکی از اجرام «کمربند کویپر»(Kuiper Belt) است. هر دو رویارویی، تصاویر حیرت‌انگیز و گنجینه‌ای از داده‌های متحول‌کننده را به همراه داشت.

ناسا با توجه به احتمال کاهش بودجه خود در سال ۲۰۲۴، تصمیمات سنگینی را می‌گیرد که یکی از آنها شامل کاهش شدید بودجه نیوهورایزنز است. ناسا قصد دارد با جایگزین کردن کارکنان علمی کنونی با یک گروه جدید، حدود سه میلیون دلار صرفه‌جویی کند.

به دنبال اعلام شدن تصمیم ناسا در ماه مه سال جاری، دانشمندان انتقاداتی را علیه این آژانس فضایی مطرح کردند.

دکتر «آلن استرن»(Alan Stern) که از همان روزهای اولیه پژوهشگر ارشد این ماموریت بوده است، از این وضعیت خوشحال نیست. استرن گفت: نیوهورایزنز تنها فضاپیما در کمربند کویپر است و همچنین، تنها فضاپیمایی به شمار می‌رود که در حال حاضر برای رفتن به آنجا برنامه‌ریزی شده است. ما مشاهدات ارزشمند جدیدی را در مورد کمربند کویپر و هدف جدید پرواز از نزدیک داریم که تا زمان ترک کردن کمربند کویپر، هر سال تکمیل می‌شوند. ترک کردن پیش از موعد این اکتشاف، پس از صرف حدود یک میلیارد دلار برای رساندن نیوهورایزنز به کمربند کویپر، به نظر بسیاری از ما به طرز غم‌انگیزی اشتباه است. این کار به معنای استفاده ضعیف از پول مالیات‌دهندگان و از دست رفتن یک فرصت علمی است که هرگز نمی‌توان آن را دوباره به دست آورد.

براساس برنامه‌ریزی‌ها، نیوهورایزنز حدود سال ۲۰۲۸ از کمربند کویپر بیرون خواهد رفت و تا سال ۲۰۵۰ به فعالیت خود ادامه خواهد داد اما رویدادهای اخیر، ادامه پیشرفت این ماموریت را تهدید می‌کنند.

اگرچه می‌توان کاهش یافتن انواع برنامه‌ها و ماموریت‌های ناسا را انتظار داشت اما بودجه کنونی نیوهورایزنز تقریبا با فضاپیماهای کهنه‌کار در زمینه اکتشافات اعماق فضا، یعنی فضاپیماهای «وویجر»(Voyager) ۱ و ۲ برابری می‌کند که از نظر دولتی یک مبلغ ناچیز است؛ به ویژه وقتی هزینه رسیدن فضاپیماها به جایی که امروز هستند در نظر گرفته می‌شود.

زمانی که نیوهورایزنز از کنار پلوتو عبور کرد، نگاه بی‌سابقه‌ای را به این سیاره اسرارآمیز و «شارون»(Charon) قمر بزرگ آن داشت. پیش از این، بهترین تصاویر پلوتو با «تلسکوپ فضایی هابل» گرفته شده بودند و تنها لکه‌هایی با عرض چند پیکسل را نشان می‌دادند. تصاویر و داده‌های فرستاده‌ شده از نیوهورایزنز، بسیاری از فرضیات را نه تنها در مورد پلوتو و شارون، بلکه در مورد منظومه شمسی بیرونی بر هم زد.

استرن گفت: نیوهورایزنز به معنای واقعی کلمه، یک کتاب را در مورد پلوتو و منظومه قمرهای آن نوشت. پیش از نیوهورایزنز، تقریبا هیچ چیز مشخص نبود. امروزه فضاپیمای نیوهورایزنز و گروهش، پلوتو را به یکی از شناخته‌شده‌ترین سیارات منظومه شمسی تبدیل کرده‌اند.

ماجراجویی بعدی نیوهورایزنز در کمربند کویپر بود. کمربند کویپر، منطقه‌ای فراتر از مدار نپتون است که سنگ و یخ آن از دوران اولیه منظومه شمسی به جا مانده‌اند. گروه استرن، آلتیما ثولی را هدف قرار دادند که به یک فرصت طلایی دیگر تبدیل شد.

استرن ادامه داد: شاید آلتیما ثولی مهم‌تر از اکتشافات ما در پلوتو بوده باشد. طی چندین دهه، دو مدل رایانه‌ای در مورد چگونگی آغاز سیارات و تشکیل سیاره کوچک ارائه شده‌اند که یکی برخوردهای پرسرعت در مدار آنها به دور خورشید و دیگری ابرهای فروپاشیده محلی را با برخوردهای بسیار ملایم نشان می‌دهد.

وی افزود: پس از بررسی کامل آلتیما ثولی، مدل دوم اعتبارسنجی شد و دریافتیم که این اجرام با سرعت بسیار کم برخورد کرده‌اند. زمانی که آلتیما ثولی را از نزدیک دیدیم، از شکل و زمین‌شناسی سطح آن متوجه شدیم که از طریق تجمع ملایم ساخته شده است. این استدلال فقط با مشاهده مستقیم می‌توانست حل و فصل شود.

اگر ناسا بخواهد بودجه این مأموریت را کاهش دهد، گروه جدیدی منصوب خواهند شد که احتمالا تجربه مستقیمی را در عملیات منظومه شمسی بیرونی ندارند و روی جمع‌آوری داده‌های سطح پایین در مورد هلیوفیزیک تمرکز خواهند کرد. بدین ترتیب، این ماموریت فقط بخش کوچکی از قابلیت علمی فضاپیما را استفاده خواهد کرد.

استرن گفت: ما ۱۸ سال است که در حال پرواز بوده‌ایم و این چشم‌انداز را داریم که به اندازه وویجرها پرواز کنیم. ما در آن نقطه، فراتر از کاوش کمربند کویپر خواهیم بود و به فضای میان‌ستاره‌ای وارد خواهیم شد.

نکته قابل توجه این است که اگرچه وویجرها در حال حاضر در حال کاوش در همان منطقه میان‌ستاره‌ای هستند اما این کار را با فناوری و تجهیزات سنتی دهه ۱۹۷۰ انجام می‌دهند که با بالا رفتن سن از کار می‌افتند و برنامه‌ریزی شده است که به محض توقف آنها، عملیات‌ ماموریت کاهش یابد.

استرن اضافه کرد: نیوهورایزنز باید بتواند حداقل تا اواسط قرن بیست و یکم با تجهیزات تقریبا پیشرفته‌ ادامه یابد و همان طور که درک ما را در مورد پلوتو تغییر داده است، دیدگاه ما را نسبت به فضای میان‌ستاره‌ای و کمربند کوپیر تغییر دهد. هیچ یک از این موارد، محدود کردن اکتشاف کنونی کمربند کویپر را توجیه نمی‌کنند.

با وجود یک فضاپیمای تقریبا یک میلیارد دلاری و مجموعه تجهیزات مدرن که در خطر هستند، نادیده گرفتن گنجینه بزرگ داده‌های ارزشمند و منحصربه‌فرد که با تغییر یافتن ماموریت از بین می‌رود، بسیار بیهوده به نظر می‌رسد. این داده‌ها، سرنخ‌هایی را در مورد کمربند کویپر و شکل‌گیری منظومه شمسی ما در بر دارند.

گروه‌هایی مانند «انجمن ملی فضا»(NSS) و سایرین، دادخواستی را به ناسا و کنگره آمریکا فرستاده‌اند. افراد برجسته‌ای که از ادامه یافتن این ماموریت حمایت می‌کنند عبارتند از «سر برایان می»(Sir Brian May) نوازنده مشهور راک و اخترفیزیک‌دان، «لوری گارور»(Lori Garver) معاون سابق ناسا و «بیل نای»(Bill Nye) دانشمند و مجری آمریکایی.

برای حمایت کردن از ادامه کار فضاپیمای نیوهورایزنز می‌توانید به صفحه درخواست نیوهورایزنز را نجات بدهید مراجعه کنید.

منبع: ایسنا