سید سبحان بطحایی- شبکه‌های اجتماعی را زیر و رو می‌کنم. فردی به نام سید امیر موسوی که ظاهرا سردبیر رشدجوان بوده ضمن استعفا متنی منتشر کرده است. دیدگاه‌ها را می‌خوانم. برخی دوستانش و البته دوستان مشترک از وی تمجید کرده‌اند. ظاهرا نخبه است و اخلاق خوبی هم دارد.
برخی از او با واژگانی چون ارزشمند، مفید و دلسوز یادکرده اند.
مشتاقانه متن‌اش را می‌خوانم. منتظر یک تشکر خشک و خالی و یا اعلام کلی اختلاف نظر و جدایی هستم.
کمی تند رفته است.
اگر من جای دوستانش بودم به او می گفتم که در کنار بسیاری از اخلاقیات و صفات حسنه‌اش حتما امروز کدورت دارد.
حتما قلبش ولو ذره‌ای تاریک شده است که به هر دلیلی بعد از استعفا به دیگران تهمت می‌زند و امانات سازمان خویش را افشا میکند و سعی میکند دوقطبی تحجر و نوگرایی تشکیل دهد. و دلیل این نوشتار چیست؟ چون دیگر سردبیر رشد جوان نیست!
نوشته است معتقد بودم که نگاه این دوستان هرچند رنگ و بوی دینی دارد ولی نتیجه ای جز گسترش ریاکاری ندارد و انتصابات سیاسی است و این راه تحجرگرایی است و الی آخر. برایم سوال است که اگر چنین دیدگاهی دارد چرا صبر کرده تا عذرش را بخواهند و سپس برود و بلند بلند مدیران سابقش را نفرین کند.
بهتر نبود همان ابتدا خداحافظی می کرد و مودبانه و بزرگ‌منشانه همکاری‌اش را قطع می‌کرد.با خودم فکر می کنم اگر وی در آن نشریه موفق بوده که با وضعیت فعلی بعید بنظر می‌رسد، چرا دستاورد‌هایش را نگفته و با متانت خداحافظی نکرده و اگر هم موفق نبوده که جای گله ندارد!
ولی هرچه بود این برادر عزیزمان حیف شد؛ او از خود تصویر یک سردبیر علمی قوی با پشتکار اما نهایتا غیرقابل اعتماد ساخته است. چرا که هر مجموعه‌ای اگر آهنگ همکاری بنوازد باید خود را برای دعوای پایان کار و چند اتهام آماده کند. بنظرم اکنون سخت‌تر می‌شود به سید امیر موسوی اعتماد کرد.
اما خوشحال‌کننده ترین خبر حتی بنظرم همین رشته توئیت و یادداشت این دوست‌مان است. چه به تحجر و افراط متهم کنیم و چه فضای رسانه‌ای ایجاد کنیم، نسیم تحول در قلب آموزش و پرورش وزیدن گرفته است. نشریات رشد بعد سالها رکود و تحولات جزئی مسیرش را عوض کرده است. برای چون منی که از کودکی عاشق نشریات رشد بوده و با آن‌ها بزرگ شده ام، نو و نوار شدن این یار قدیمی دانش‌آموزان بسیار مسرت بخش است که ان‌شا الله به دور از همه‌ی فضاسازی ها با سرعت بیشتری حرکت کند.
و در پایان ای‌کاش این همکار عزیز قبل از نگارش متن‌اش، یکبار دیگر آیه‌ای که از آن نام رشد برگرفته شده است را میخواند چرا که در پایانش خداوند فرموده است: فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى
که هیچ طاغوتی بزرگتر و قوی تر از نفس اماره و پیروی از آن نیست که همه‌ما هرآن باید نگران باشیم.
ان‌شا الله همه‌ما به دستاوریزی استوار که آن را گسستن نیست، چنگ زنیم که خداوند شنوای داناست.
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.