به گزارش ثریا زندگی صاحبان خرد و اندیشه در طول تاریخ، همیشه دارای نکاتی است که تأمّل در آنها می‌تواند راه رسیدن به سعادت را به انسان نشان دهد و از اسباب رسیدن افراد به موفقیت‌های چشم‌گیر محسوب شود. لذا رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در حدیثی زیبا سفارش می‌فرمایند که به زندگی گذشتگان دقّت باید شود و نکات درس آموزی که در آن است را باید آموخت و به کار گرفت: «اعْتَبِرُوا فَقَدْ خَلَتِ الْمَثُلَاتُ فِیمَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ؛ عبرت گیرید که در میان پیشینیان شما درس‌های عبرت هست» [۱]
شاید یکی از مسائل حائز اهمیت در جامعه امروز ما که به نوعی زنگ خطر محسوب می‌شود بالا رفتن سن ازدواج و فاصله‌ای است که از زمان بلوغ جنسی افراد تا زمان امکان ازدواج به وجود آمده؛ فاصله‌ای که ریشه در مشکلات متعدد فرهنگی و اقتصادی دارد که شاید نقش قوانین ناصحیح خودساخته در بین خانواده‌ها و جوامع را نتوان در آن کتمان کرد!
بایدها و نبایدهای غیرمنطقی که در مسائل مختلف من جمله از ابتدایی‌ترین مراحل ازدواج مانند نحوه خواستگاری، زمان خواستگاری، مقدمات خواستگاری، اطلاع پیدا کردن یا نکردن اقوام دور و یا نزدیک در مراسم خواستگاری آغاز می‌شود و به مسائل مهریه و جهیزیه و زمان عروسی و مکان زندگی زوجین و… ختم می‌شود که بخشی از این ظلم در حق جوانان ریشه در چشم و هم چشمی‌ها و توقعات نابجا دارد که فاقد هرگونه ارزش عقلانی و شرعی است و بر اساس آن تصور می‌شود که رسیدن به سعادت در گروی برخی عوامل مادّی و ظاهری است که اگر نباشد خوشبختی حاصل نخواهد شد و درنتیجه بر اساس همین تفکّر سنگ‌اندازی‌های متعددی را برای جوانان خود ایجاد می‌کنند و وقتی برخی امور مانند زیاد شدن سنّ جوان و یا برخی مشکلات اخلاقی ایجاد شد افسوس برای‌شان ایجاد می‌شود که چرا چنین شد! مسئله‌ای که می‌شد با مراجعه به زندگی و سیره بزرگان شریعت و پرچم داران عقل و کیاست، و درس‌آموزی از زندگی‌شان، آن را به وجود نیاورد.
در امر ازدواج بی‌شک یکی از موارد درس آموز تاریخ را می‌توان ازدواج حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) با حضرت خدیجه (سلام الله علیها) دانست ازدواجی که با پیشنهاد سنجیده و توأم با امتحانات متعدد خانم آغاز شد و علی‌رغم تفاوت چشم‌گیر موقعیت مالی و دارایی موجود (تا آنجا که به نوعی این بانو کارفرمای پیامبر نیز محسوب می‌شد) در اوج سادگی به نتیجه رسید و ملاک برتری و فضیلت، امور اخلاقی شد نه مسائل مادّی و دنیوی! تا آنجا که تعبیری خاضعانه و عاشقانه را حضرت خدیجه (سلام الله علیها) به معشوقشان مطرح فرمودند و آن این بود که از این پس هر چه دارم از آن توست! «اَلْبَیْتُ بَیْتُکَ وَ اَنَا اَمَتُکَ؛ خانه (من) خانه تو، و من هم کنیز تو هستم» [۲]
تمامی آنچه آمد را می‌توان مایه‌ی عبرتی قرار داد در نحوه انتخاب همسر و ملاک‌هایی که باید به آنها توجه داشت در باب ویژگی‌هایی که باید شریک زندگی نسبت به آن برخوردار باشد و فضیلت بخشی به کرامت انسانی و اخلاقی، نه امور مادّی و ظاهری.
*: کارشناس امور مذهبی و مشاور خانواده
پی‌نوشت:
[۱] بحار الأنوار، ج ۷۴، ص ۱۷۱
[۲] بحارالانوار، ج ۱۶، ص ۷۵۷۷
منبع: خبرگزاری مهر
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.